اشعار

می‌رسـد در گـوش من، بـانـگ درا            دم‌بــه‌دم از کــــاروان کــــربــــــلا

مـرحـبـا! ای خـاک پـاک کــربــلا!            از حـرم بــرتــر ز عــزّ و اعـتـلا!

مـرحـبـا! ای گـلـسـتان خـوش‌شمیم!            ای به رتبت، برتر از عرش عظیم!

خار تو خـوش‌تر ز دیـبـا و حـریـر            خاک تو خوش‌بوتر از مشک و عبیر

می‌رسد ایـنـک ز ره، سلـطان دیـن            رازدار خــلـوت «حــقّ‌الـیـقــیــن»

بـهــر اسـتـقــبــال او، آمــاده بــاش            مــیــزبــان خـــســـرو آزاده بـــاش

این گـرامی‌ مـیـهـمـان بـاشد عزیـز            خاک تو گردد ز خونش، مشک‌بیز

خاص تو شد این شرافت، ای زمین!            کـز تو تـابـد نـور «ربّ‌‌الـعـالمین»

خـاک تو، مـسـجـود اهـل دل شـود            درد را درمان ز تو، حـاصل شـود

از شـرف، برتر از این نُه طـارمی            قــبــلــۀ حــاجــات اهـل عــالــمــی

چون رسید از راه، سلـطان حـجـاز            گـفـت بـا آن عــاشـقــان پــاک‌بـاز:

بـار بـر گـیـریـد ایـنک ز اشـتـران            مـنـزل یـار است و کـوی دل‌سـتان

می‌رسد این‌جا به سـامـان، کـار مـا            نـک فـرود آمـد به مـنـزل، بـار مـا

خـیـمه زد سـلـطان دین در کـربـلا            شــد مــشــوّش خــاطــر آل عـــبــا

خـاصه زینب، بـنت زهـرای بـتول            خاطـرش گـردید بس زار و مـلـول

ای عزیز مـصطـفی! فـخـر کـبـار!            زین زمین، خوب است تا بندیم بار

این سخن چون شاه از خواهر شنفت            در بیان پاسخـش، «هـیهات» گـفت

پــس تــســلّــی داد او را از کـــرم            بعد از آن فرمود: می‌دان، خواهرم!

کـایـن زمـیـن مــا را بُــوَد آرام‌گـاه            مـــانــدن مــا بــاشــد از امــر الــه

جان خواهر! صبـر کن در هر بـلا            صـابـریـن را دوست مـی‌دارد خـدا

این زمین، نی کربلا، دشت مناست            من خلیل و این زمین، جای فداست

مـن بـبـایـد کُـشـتـه از قــوم شـریـر            تـو بـبـایـد در کـف دونــان، اسـیـر

«آذر»! از شـرح مـصیبت درگـذر            کز بیانش سوخت، جان خشک و تر

آقـا ســلام بـر غــزل اشــکِ مـاتـمـت            بر مسجد و حـسینیه و روضه و دمت

چندی گذشت در غم هجران اشک تو            پَـر می‌کـشـید دل به هـوای مـحـرّمت

آقـا ســلام مــاه مــحــرّم شــروع شـد            آمـد بـهــار زخــم دل مـا و مـرهـمـت

خـون می‌شود دل همه عـالـم ز غصۀ            آن لحظه‌های آخر و گودال و آن غمت

در بین روضه غم دل من را گرفته بود            وقتی رسید روضه به انگشت و خاتمت

من بین این همه غم و اشک و فراق و داغ            ای زینب آمدم که شوم یـار و همدمت

خـانـم چقدر شکل جوان مادرت شدی            با صورت کـبود و همان قـامت خمت

در كوچه‌ها نسـیم بهـشت محـرّم است            این شهر بی‌مجالس روضه جهنّم است

پــیــراهـن ســیــاه عـــزاداری شــمــا            زیـبـا تـرین تجـلّی عشق مـجـسّم است

شكر خدا كه هـیـأتـمان باز دایر است            شكر خدا كه بر سر این كوچه پرچم است

بـیـرون نـدیـده‌اید زنی ایـستاده است؟            بالش شكسته است، قدَش هم كمی خم است

لبـخـنـد تـلـخ فـاطـمـه بر تـك تـك شما            یعنی خوش آمدید و همان خیر مقدم است

من كه ندیدمش دم در، خب شما چطور؟            صد حیف سوی چشم گنهكار ما كم است

پـرواز می كنیم از این پیـله‌های تـنگ            فـصل بلـوغ شیعه یـقـیـناً محـرّم است

در مجـلـس عــزای امـام قـتـیـل اشـك            روضه به شور و واحد و نوحه مقدّم است

اگر چه مثـل مـحّـرم نـمی‌شـوم هرگز            جدا ز روضه و ماتـم نمی‌شوم هرگز

مرا ببخش مرا چون که خوب می‌دانم            که تـوبه کـردم و آدم نـمی‌شوم هرگز

اسـیـر جـاذبـۀ حُـسـن یـوسـف یــاسـم            که محو در گل مریـم نمی‌شوم هرگز

گـنـاه کـارم و حـتـی بـدون اذن شـمـا            بـدان نصیب جـهـنـم نـمـی‌شوم هرگز

به جان عشق قسم غیر چهارده معصوم            به پای هیچ کسی خـم نمی‌شوم هرگز

قسم به قلب سپـیدت سیاهـپـوش کسی            بجـز شـهـیـد مـحّـرم نـمی‌شوم هـرگز

نَـمی فُـرات بـیـاور چرا که من قـانـع            به سلسبیل و به زمزم نمی‌شوم هرگز

در انتهای غزل من دوباره می‌خواهم            فـقـط بـرای تو بـاشـم نمی‌شوم هـرگز

ای دل مـحــرم آمـده وقـت عـزا شـده            مـاه عـزای حـضرت خـون خـدا شـده

مـاتـم مـیان چـشـم هـمـه مـوج می‌زند            چـشمان گریه چشمۀ شور و شـفا شده

ما اهل روضه زنـده به بوی محـرمیم            دل‌هـای مـا حـسـیـنـیـۀ کــربــلا شــده

بازار و کوچه‌ها همه با گریه آشناست            هر جا گذر کنی غم عظمی به پا شده

دستی که وقف روضه شده سینه می‌زند            مرهـم به زخم سینۀ خـیـر الـنّـسا شده

صاحب عزای مجلس ارباب مادر است            بـا دست‌های فـاطـمـه هـیأت بـنـا شده

ای کاش غـیر غـصۀ تو، غـم نداشتیم            ماهی به غـیـر مـاه مـحـرم نـداشـتـیـم

این داغ سینه سوز تو می‌کُشتمان اگر            قـلـبی به قـدر وسـعـت عـالـم نداشـتیم

گاهی اسـیـر غـربت عـبـاس می‌شدیم            چون داشتیم روضه و پـرچـم نداشتیم

شـرمـنـده‌ام بـرای تـنـت زیـر آفـتـاب            در حـدّ چـنـد قـطـرۀ شـبـنـم نـداشـتـیم

گـیـرم که گـریـه مرهـم زخم دلم شود            امـا بـرای زخـم تو مـرهـم نـداشـتـیـم

بر تو به چاک چاک گریـبانمان سـلام            زیرا که صبر و عشق تو با هم نداشتیم

دوباره‌ این‌ دلم‌ شده‌، اسیر و مبـتـلای‌ تو           مگر مُحـرّم‌ آمـده‌، كه‌ شد بـپا عـزای‌ تو

اگر ز تو جدا نی‌ام‌، به‌ شكر حق‌ حسینیم‌           تـمـام‌ حـاجـتـم‌ بـود، دیـدن‌ كـربـلای‌ تـو

به‌ یك‌ اشـارۀ‌ لبت‌، گـره‌ ز كـار وا شود           دل‌ شكسته‌ام‌ رسد، به‌ صحن‌ با صفای‌ تو

شبیه‌ خط‌ آیه‌ها، كه‌ ظاهرش‌ سیاهی‌ است           باعث‌ روسپیدی‌ است‌، سیاهی‌ عزای‌ تو
چه‌ كاركرده‌ای‌ حسین‌، كه‌ در میان ‌عالمین‌           شده‌است‌ خون بهای‌ تو، فقط‌ خدا، خدای‌تو
خدا كند در دو جهان‌، چه‌ در نهان‌ چه‌ در عیان           ‌كـنیه‌ و اسم‌ من‌ شود، نـوكـر با وفای‌ تو
خوشا بر آنكه‌ حاجتش‌، ز سوی‌ حق‌ روا شود           رسد زمان‌ مُردنش‌، میان‌ روضه‌های‌ تو
در این‌ دهه‌ ز مادرت‌، ز دخترت‌ ز خواهرت‌           طلب‌ كنم‌ كه‌ قسمتم‌، شبی‌ شود دعای‌ تو

شـکـر خـدا دوبـاره شـدم مبـتـلای تو            ای کُـشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
شکـر خـدا نـسـیم محـرّم وزیـده است            هرشب شده عبادت من روضه‌های تو

بازاین چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است            شکر خدا شـکـسـته دلـم در عزای تو

بـاور نـمی‌کـنـم که دوبـاره نـشـسـته‌ام            با چـشـم خـیس بین حـسـیـنـیه‌های تو
با اذن مـادرت به سر و سیـنه می‌زنم            ممنونم از ترحّم و لطف و عـطای تو
من با غـذای روضه تان رشد کرده‌ام            وقـف شـماست بود و نـبـود گـدای تو
بیمار عـشقم و دهـه‌ای بسـته‌ام دخـیل            کـاسه بـدست گـوشـۀ دار الـشـفـای تو
این عطر سرخ می‌وزد از سمت قتلگاه            حـالا دلـم رسـیـده به پـائـیـنِ پـای تـو

عـالـم مُـحـرّم است سلامٌ عـلی‌الحسین            این ذکر عـالم است سلامٌ علی‌الحسین
این جمله واجب است بگوییم و بشنویم            هرجا که پرچم است سلامٌ علی‌الحسین

بعـد از خـدا و قـبـله سوال درون قـبر            تنها هـمین دم است سلامٌ علی‌الحسین
هر ثـانـیه اگـر چه بگـوئـیم این سـلام            نه؛ باز هم کم است سلامٌ علی‌الحسین
هم ذکر فاطمه است سلامٌ علی‌الغریب            هم ذکر خـاتـم است سلامٌ علی‌الحسین
بر زخـم‌هـای پـیـکـر آقـای تـشـنـگـان            این ذکر مرهم است سلامٌ علی‌الحسین
هر کس ز بهترین دم عالم سوال کرد            گوئـید این دم است سـلامٌ علی‌الحسین
واجب شده است در همه جا شعر محتشم            باز این چه ماتم است سلامٌ علی‌الحسین
هرکس شده است مَحرم حق هرکسی که هست            مدیـون این دم است سلامٌ علی‌الحسین
وقتی خدا نوشته به عرشش غم تو پس            این اسم اعظم است سلامٌ علی‌الحسین

روضـه شـروع شـد دل ما را بیاورید            سـرمـایـه‌ام، سـلاح بـکـا را بـیـاورید
یک سال می‌شود که پَـرم وا نمی‌شود            دسـتـم بـه آسـمـان تـو بـالا نـمـی‌شـود

یک سال می‌شود که دلم خاک خورده است            این چشم خشک راه به جایی نبرده است

حالا شـروع تـازه بـرایم فـراهم است            تحویل سال سوخته گان از مُحّرم است
پـرواز عـشق با پَر گریه میـسّر است            توبه به پای روضه اگر شد چه بهتر است
تعلیم درس عشق که در روضه می‌شود            بالاتر از مکـاتب صد حـوزه می‌شود
این عشق پُر بهاست به عـالم نمی‌دهم            من طعم چای روضه به زمزم نمی‌دهم
اینجا فـرشـته‌های خـدا صف کشیده‌اند            هر قطره قطره اشک شما را خریده‌اند
این لحظه‌ها چقدر پُر از نور می‌شویم            چه ساده از عـذاب خـدا دور می‌شویم
دلتنگ روضه هستم و دلـتـنگ کربلا            بـا گـوشـه نـگـاه بـفــرمـا بــزن مــرا

در صحن دل وزیـده هـوای مُحَـرَّمَت            بر گوش جـان رسیده صدای مُحَرَّمَت

ما بی‌قـرار منـتـظر روضه مـانـده‌ایـم            اصـلاً تــمـام سـال، فــدای مُـحَـرَّمَـت

هـمـپـای نـوکـران تـو راهـی هـیـأتـیم            پـوشـیـده‌ایـم رخـت عـزای مُـحَـرَّمَـت

قطعا کسی به سـفـره حـاتـم نـمـی‌دهـد            یک لقـمه از طـعام و غـذای مُحَرَّمَت

هرگز نـصـیب آتش دورخ نـمـی‌شـود            چشمی که گـریه کرده برای مُحَـرَمَت

عباس آمده است و علی‌اکبر آمده است            وقتی رباب هست علی‌اصغر آمده است

جـمـعـنـد خـانــوادۀ زهــرا کـنـار هـم            اینجا برادری است که با خواهر آمده است

یک سو رسیده لشکری از کوفه سی هزار            یک سو عزیز فاطمه بی‌لشکر آمده است

صـفـیـن دیـده‌انـد که بـا دیـدن حـسـین            آه از نهاد این همه لشکر برآمده است

از بس شبیه، هرکه رسیده است گفته است            ایـمان بیـاورید که پیـغـمـبر آمده است

حرف از فدک که نه سخن از غصب مهریه است!            با بچه‌های فـاطـمه آب آور آمده است

گیرم فرات بُخل کند چشم ما که هست            رودی کشیده‌ایم که از کوثر آمده است

زینب پیاده شد، و شاید که گـفته است            اینجا چقدر خـار مغـیلان درآمده است

شاید به شام می‌رسد این ره که هر زنی            در این مسیر با دو سه تا معجر آمده است

شکـر خـدا که بوی محـرّم گرفته‌ام            در کوچه‌های سینه زنی دم گرفته‌ام

شکرخدا عبادت من روضه‌های توست            در دل دوبـاره هـیأت ماتـم گرفته‌ام

گاهی کنار روضه‌ات از دست می‌روم            با چشمهای پُر شفق و غـم گرفته‌ام

این آبـروی نـوکـری هـیـأت تـو را            از دستـمال مـشکی اشکـم گـرفته‌ام

دیگر هراس روز قـیـامت نمی‌بـرم            وقتی دخـیلی از پَر پـرچـم گرفته‌ام

با تـربت تو کـام دلـم را گـشـوده‌اند            عمری اگر که بوی محـرّم گرفته‌ام

گفتم میان روضه از اعجاز چشمهات            دیـدم رسیـده‌ام به حـوالی کـربـلات

روز و شب در دل دریایى خود غم داریم            اشک، ارثى ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است            تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

گاه در هـیأت رعـدیم و پُـر از طوفـانـیم            گـاه در خـلـوت خود بـارش نـم نم داریم

تـازه آغـاز حـیـات است شهـیـد تو شدن            ما فـقـط غـمـزۀ چـشمان تو را کم داریم

عقـل در دایرۀ عـشق تو سرگردان است            عقل و عشق است که در ذکر تو باهم داریم

در قـیامت دل ما در پى قـد قامت توست            ما چه کارى به بهشت و به جهنم داریم؟!

خـنده‌ات جنّت و اخـم تو عـذابى ست الیم            خـوف داریم اگـر از تو، رجـا هم داریم

از ازل شور حسین بن على در سر ماست            تـا ابــد در دل خـود داغ مُـحــرّم داریـم

بـاز فـصلِ عــزا و مـاتـم شـد            بـاز هـم مــوسـمِ مُــحــرّم شـد

روزیِ این دو ماهِ ما اشک است            گریه بر داغِ عـشق، مرهم شد

رحمتِ حـق نـثـارِ چـشـمی که            خیس، حتی به قدرِ یک نم شد

دم گـرفـتـیم با: حـسین، حسین            اسـمِ اربـاب، اسـمِ اعـظـم شـد

روضه‌خوان گفت: السلام علیک            نـاگـهـان از گـنـاه‌ مان کـم شـد

جـان به قـربانِ تشـنه‌کـامی که            هر قَدَر نیزه خورد، محکم شد

روضه مانند زخـم‌ها باز است            زیـر انـبــوهِ تـیـغ، درهــم شـد

بـدنـی روی خـاک افـتـاد و...            یـک‌تـنـه آبــروی عــالــم شــد

کـاروان، کــاروانِ شــور آور            کـاروان، اشـتـیـاق، سـرتـاسر

هـمه در حـالت سـفـر از خود            همه بی‌تاب چون نـسـیم سحـر

هـمـه دلـبـاخـتـه چـو پــروانـه            همه بر پـای شمع، خـاکـسـتـر

پــدران از تــبــار ابــراهــیــم            مــادران از قــبـیــلـۀ هــاجــر

عــارفــان قــبـیــلـۀ عــرفــات            شـاعـران عـشــیــرۀ مـشـعــر

هر یکی در مقـام خود سـاقـی            هر یکی در مـرام خود ساغـر

سـروهـایی بـه قـامـت طـوبـی            چـشـمـه‌هایی به پـاکـی کـوثـر

هـم رکاب حـماسه‌های عـظـیم            در گـذر از هزار و یک معـبر

در دل و جان کـاروان اکـنون            می‌تـپـد این نهـیب، این بـاور:

نکـند شوکران شود معـروف!            نـکـنـد نـردبـان شـود مـنـکـر!

مَـرحــبـا بـر ســلالــۀ زهـــرا            هـان! فَـصـَلِّ لــربّـک وَانـحَـر

می‌سزد حُـسنِ مـطلـعی دیگـر            وقـت وصف عـقـیـله شد آخـر

در نــزولـش ز مـنــبــر نــاقـه            خطبه خوانِ حماسه، آن خواهر

شـد عـصـا شـانـۀ عـلـی‌اکـبـر            پــای عــبـاس، پـلــۀ مــنــبــر

سرزمین، سرزمین گـل‌ها بود            پهـنۀ عـشق! وه چه پـهـنـاور!

شـد پـدیـدار صحـنـه‌ای دیگـر            کـشتی نوح بود و موج خـطر

ناگهـان در هـجـوم بـاد خـزان            کـنده شد برگه‌هـایی از دفـتـر!

کاش دستان بـاد می‌شد خشک            کاش می‌شد گـلـوی گـل‌ها تر!

کیست مردی که می‌رود میدان            که ندارد به جز خودش لشکر؟!

ترسـم این داغ شعـله ور گردد            مثل آتش که زیـر خـاکـستر...

آه! از زین روی زمـین افـتـاد            پــارۀ جـان احــمـد و حــیــدر

وَ زَنـی روی تـلّ بـرای نـبـی            صحنه را می‌شود گزارش گر

که بـیـا جـای بوسـه‌هـای شـما            شـده سـرشـار بـوسۀ خـنـجـر!

می‌بـرَند از تن عـزیز تو جان            می‌بـرند از تن حـسین تو سـر

آن طرف صحنۀ شگفتی هست            نه! بسی صحنه هست شرم آور

رفته از پای دخـتران خـلـخال            رفته از دست مـادران زیـور!

کاروان می‌رود به کوفه و شام            کاروان می‌رود به مرز خطر

کاروان می‌رود ولی خالی ست            جـای عـباس و قـاسم و اکـبـر

کاروان جاری است در تاریخ            کاروان باقی است تا محشر...

من کیستم مگر، که بگویم تو کـیـستی            بـسـیـار از تو گـفـتـه‌ام اما تو نـیـستی

من هرچه گـریه می‌کـنم آدم نـمی‌شوم            ای‌کـاش تو، به حـال دلـم می‌گـریستی

بایـد چـگـونه روی دو پـایـم بـایـسـتـم            وقـتی به نـیـزه تکـیـه زدی تا بایـستی

ای هرچه آب در بـه‌درِ خاکِ پـای تو            در این زمین خشک به دنبال چیستی؟

بـایـد بـمـیـرم از غـم این زنـدگـانـی‌ام            وقـتی که جز برای شهـادت نـزیـستی

توبـه‌هـایم را شکـسته اشـتـباه دیگـری            از گـناهی می‌روم سوی گـناه دیگری
لحظه لحظه پشت هم شیطان فریبم می‌دهد            می‌گـذارد بر سر هر راه چـاه دیگری

گریه باید کرد تنها در عزای تو حسین            توبه غیر از این ندارد هیچ راه دیگری

مثل حُر من نیز برگشتم که غیر از خیمه‌ات            نیست مارا در هـمه عالم پـناه دیگری
ای زمان در طول تاریخ اینچنین داری سراغ            بی‌کفن،لب تشنه،بی‌سر پادشاه دیگری؟
آه از آن ساعت از آن گودال و از آن قتلگاه            آه از آن تل که خودش شد قتلگاه دیگری
می‌کـشیـدند آه هم شمـشیرها هم تیرها            از دل هر نیزه برمی‌خاست آه دیگری
کاش در آن لحظه‌ها یا خواهرش آنجا نبود            یا نمی‌انداخت بر جسمش نگاه دیگری
انتقام خون اورا یک نفر خواهد گرفت            از پس این ابـرها پیـداست ماه دیگری

به شعر دوری تو چشم خون دوات من است           دوای دوری صحنت فقط برات من است

حـرم نـدیـده نه، آنکس که دیـده می‌دانـد           شب زیارت کویت شب وفـات من است

منـم که زائـر کـرب‌و‌بـلای خـود یـعـنی           که سینه‌ام حرم و اشک غم فرات من است

به وقـت ذکر تو رسـوا شـوم هـمان اول           جنون و مستی و دیوانگی صفات من است

که گفته روضه تان جزو مستحبات است           شعائـرت همگی جزو واجبات من است

به نیزه رفت سر تو که سر به سجده کنم           که گریه بر سر زخمی تو صلات من است

چرا چو کشتی بشکسته خواندنت آنروز؟           که آن سفینه بشکسته خود نجات من است

خدابه چشم تو بهتر ز کعبه محشوراست           مـسیـر کربـبـلا اهـدنـا صرات من است

بـکُـش مـرا که فـنـا می‌کـند مـرا مـرگـم           که جان به راه تو دادن فقط حیات من است